Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*
Δεν ήταν από μικρός το πιο ήσυχο παιδί. Ο πατέρας του, του άφηνε τα κλειδιά του αυτοκινήτου που είχαν παραλάβει μαζί από τη Λ. Συγγρού. Για να το πλύνει έξω από το σπίτι τους. Σε ένα ήσυχο προάστιο της Αττικής, με πολλές ακόμη οδούς, χωματόδρομους. Ήταν 14 ετών και ήξερε να οδηγεί (εντελώς παράνομα).
Το αυτοκίνητο ήταν το πρώτο hatchback, το οποίο αν και Αγγλικής αυτοκινητοβιομηχανίας σχεδιάστηκε από τον διάσημο Ιταλικό οίκο Pininfarina. Γνωστό τότε ως Austin Α 40 Farina. Στα 18 του πήρε το δίπλωμα οδήγησης. Και αν και ανήσυχος, δεν είχε κάνει ζημιά. Πάσχα μιας χρονιάς μόνον, ένα Σοβιετικό «θωρηκτό» του είχε ξύσει τη πλευρά του οδηγού, καθώς ο οδηγός του παραβίασε τη προτεραιότητα, αλλά δεν κατάφερε να μην τον τσουγκρίσει…Γιατί τα λέω όλα αυτά; Και τι σχέση έχουν με τον τίτλο;
Με αφορμή τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ατυχημάτων και δυστυχημάτων. Με βαρύ φόρο αίματος και ακόμη χειρότερα βαρύτατο φόρο αναπηριών. Με μανάδες χαροκαμένες που δεν θα ξαναδούν τα βλαστάρια τους, με πατεράδες που δεν έσκυψαν με προσοχή-αλλά περισσή αμέλεια- κυρίως στην Ελληνική Περιφέρεια, με ένα σύστημα που οφείλει να συντηρεί για μια ζωή, ακούσιους ή εκούσιους ανάπηρους, που έχασαν την αρτιμέλειά τους.
Η μπουνιά στα μούτρα….
Ένα βραδάκι, επίσημα με δίπλωμα και με την ευχή «να προσέχεις» πήρε το αυτοκίνητο του πατέρα του με το κολλητό του φίλο και γείτονα, να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Γλυφάδα.
Επιστρέφοντας στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος της τότε εταιρίας σκαφών αναψυχής Lambro όλα τα αυτοκίνητα επιβράδυναν στο ρεύμα προς Αθήνα. Σταμάτησε με το φίλο του για να δουν τι συνέβη και να βοηθήσουν.
Το θέαμα φρικτό…Μην τρομάξετε ακόμη…
Σε ένα Autobianchi που είχε συγκρουστεί πλαγιομετωπικά με άλλο αυτοκίνητο – με τις ταχύτητες της εποχής- οι πυροσβέστες είχαν βγάλει νεκρό τον οδηγό. Πουθενά αίματα ή εικόνα σοκ με ανθρώπινες σάρκες. Προσπαθούσαν να βγάλουν τη συνοδηγό…
Γιατί προσπαθούσαν; Διότι η άτυχη κοπέλα, επίσης νεκρή, με διαλυμένη τη σπονδυλική της στήλη ήταν σαν ένα σακί πατάτες. Δεν ήξεραν από πού να την πιάσουν. Μπροστά στο κάθισμα του συνοδηγού. Με το μεγαλύτερο μέρος της άμορφης μάζας του σώματός της, σχεδόν στο πάτωμα.
Αυτή ήταν η πρώτη μπουνιά στα μούτρα…. Για τον ανήσυχο οδηγό.
Μια δεύτερη μπουνιά στα μούτρα… ήταν σε φρενάρισμα χωρίς ζώνες ασφαλείας τότε, η κοπέλα του ανήσυχου οδηγού, ξήλωσε με το μέτωπό της, τον κολλημένο στο παρμπρίζ εσωτερικό καθρέπτη, στο κέντρο της Αθήνας.
Την πήγε στον Ερυθρό Σταυρό στη 3ης Σεπτεμβρίου για να της περιποιηθούν τη γρατζουνιά. Και περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής βγήκε σε φορείο μοτοσικλετιστής που μόλις είχε χάσει το ένα του πόδι.
Οι δύο αυτές μπουνιές στα μούτρα τον έκαναν:
Α. Σε ταξίδι στην Αγγλία να παρακολουθήσει σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης, σε διάφορες συνθήκες δρόμου και καιρικών συνθηκών.
Β. Να του μείνουν οι εικόνες που περιγράφηκαν άσβηστες, ώστε στα επόμενα πενήντα (50) χρόνια που οδηγεί να μην έχει προκαλέσει ούτε γρατζουνιά.
Και να εύχεται να μην του τύχει από άλλον απρόσεκτο, πιωμένο, ασυνείδητο οδηγό, κανένα κακό. Μην τριτώσουν οι μπουνιές στα μούτρα… στη ζωή του.
* George L. Nikolopoulos, Journalist, email: georgenikolson@yahoo.com, mobile:6946908062