Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*
Το κτήριο του «Πολιτικού Δημιουργήματος» σε κακόφημη… - τις τελευταίες δεκαετίες- πλατεία στο κέντρο της Πρωτεύουσας, απ’ έξω φαινόταν κούκλα. Από μέσα όμως το ακριβώς αντίθετο… Το έλεγες και «πανούκλα»… Στον απόηχο… σε ένα γραμμόφωνο έπαιζε ένα λαϊκό άσμα, … «πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια αγάπη που δεν ζει».
Η σκιά του εαυτού του και της ήττας έπεφτε βαριά και πηχτή. Ο κουρνιαχτός δεν είχε καταλαγιάσει. Ο λαοπρόβλητος ηγέτης φρόντισε να αποσυρθεί διακριτικά δίνοντας το «δαχτυλίδι» της διαδοχής σε ένα τύπο που τον ζύγιαζες από τη μία κι από την άλλη, σαν το ψάρι όταν ψήνεται… από τις δύο πλευρές.
Πήρε τα ηνία του κουρασμένου ημιονηγού και αντί να φτιάξει το «στάβλο»… που είχε διαλυθεί, τον αποτελείωσε. Και μετά ήρθαν οι ορθόδοξοι εναπομείναντες- όσοι απέμειναν τέλος πάντων με την αποσκίρτηση των νέων της ομάδας του ηττημένου ηγέτη- και το έκαναν κανονικό σκορποχώρι.
Ο ηττημένος, έκανε ψυχογράφημα, κάθισε κάνα δυό χρόνια αργόμισθος, διαλογιζόμενος για τον τρόπο θα επανέλθει. Ρώτησε έναν έναν τους ολιγαρχίες, που τον είχαν στηρίξει όσο «βασίλευε» αν θα πρέπει να προσδοκά στην υποστήριξή τους, για να στρώσει κ@λο, να διαβάσει να αναλύσει τα αίτια της ήττας και κυρίως να βρει τον τρίτο δρόμο για την επιστροφή. Για την επανάκαμψη. Για τη διεκδίκηση του «απολεσθέντος θρόνου».
Εκείνοι από τη πλευρά τους, αφού είχαν ξοδέψει τόση υποστήριξη στο παρελθόν ήξεραν με ποιόν είχαν να κάνουν, ήξεραν τα χούγια και τις αδυναμίες του, του είπαν να πάρει έναν σύμβουλο/δάσκαλο και να ακολουθεί τις οδηγίες του, τις συμβουλές του για να τον στηρίξουν να ξαναγυρίσει με άλλο προσωπείο. Απ’ έξω νέα μάσκα, νέο πρόσωπο, κι από μέσα όπως λέει ο «Κυρίαρχος Λαός»( ο συμφεροντολόγος του όπου μας τα χώνουν χωρίς πολύ κόπο) «τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς».
Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, με τραγικά λάθη, καταστροφές, δυστυχία ακόμη και όλεθρο, έχοντας το ΟΚ, προχώρα κι εμείς εδώ είμαστε, ξεκίνησε τον αγώνα της «επιστροφής», αν και κάποιος άλλος είχε διακηρύξει πως «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
Οι ολιγάρχες δεν είχαν να χάσουν τίποτα. Μονά ζυγά δικά τους. Με τον έναν ή τον άλλο πάντα αυτοί ήταν κερδισμένοι. Τη λυπητερή σε εκείνη τη δύστυχη Πατρίδα, την πλήρωναν άλλοι. Οι ενοικούντες, μετοικούντες, αποικούντες και παροικούντες…
Ο «Κυρίαρχος Λαός» μπουκωμένος, με γεμάτες τις τσέπες και το πορτοφόλι, περιμένει την ημερομηνία του «πλειστηριασμού» για να συμμετάσχει ποντάροντας με σύνεση και φρόνηση (;) ή με τη τακτική του τα πήραμε απ’ αυτόν πάμε με τον άλλον; Παραβλέποντας πως την είχε πατήσει… και στο πρόσφατο παρελθόν… Ή απαντώντας στη βούληση των ολιγαρχών ότι είδαμε το λύκο που κρύβεται κάτω από τη προβιά που του έχετε φορέσει;;;
Οι ολιγάρχες ΠΑΝΤΑ ήταν κερδισμένοι, σε σημείο να είναι επίκαιρο αενάως το παλιό ερώτημα: «Ποιος Κυβερνά αυτή τη χώρα»;;;;;
* George L. Nikolopoulos, Journalist, email: georgenikolson@yahoo.com, mobile:6946908062