Του Γιώργου Λ. Νικολόπουλου*
Η σκακιέρα της Μέσης Ανατολής εδώ και δεκαετίες είναι ένα θέατρο πολεμικών χτυπημάτων, ένα πεδίο βαμμένο στο αίμα αθώων ανθρώπων, ενας ανηλεής πόλεμος μέχρι τελικής εξόντωσης και συνεπώς τελικής επικράτησης.
Μετά τον Σάχη, η διαδοχή στην ανώτατη εξουσία των Αγιατολάχ, έχει εμπεδωθεί στη παγκόσμια συνείδηση, ως η μάχη μέχρι εσχάτων, όχι μόνον για την επικυριαρχία στη πολύπαθη αυτή περιοχή, αλλά και στην αποτροπή του κινδύνου και της απειλής για πυρηνικό όλεθρο στο πλανήτη από το καθεστώς του Ιράν.
Μόνον που, όπως σχολιάζουν έγκυροι παρατηρητές, το Ιράν και ο ανώτατος ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ, (Σαχ από το Σάχης) φαίνεται να έχει μείνει μόνος στρυμωγμένος και απειλούμενος -προσωπικά- στη γωνία της σκακιέρας με το Ισραήλ πρωτίστως και της Δύσης συνεπικουρούσης σε ένα ΣΑΧ (στα Περσικά شاه ) ΜΑΤ, τουτέστιν “Ο Βασιλιάς είναι αβοήθητος” [σ.σ. όχι όμως ακόμη νεκρός].
Αυτός είναι ο σχεδιασμένος εδώ και καιρό -με Ισραηλινή λεπτομέρεια, ψυχραιμία και υπομονή- στόχος;
Αφού με αφορμή την επίθεση των συμμάχων ή "καμικάζι" του Ιράν, Χούθι, Χαμάς και Χεζμπολάχ, με μια Συρία ξεδοντιασμένη...και απαλλαγμένη από το προηγούμενο φιλοϊρανικό καθεστώς, έδωσε την "πιστολιά του αφέτη" στο Ισραήλ- ιδιαίτερα με τη αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ- και με πραγματική μυστική σχεδίαση και δράση των σε γενική επιστράτευση σταθερά υπηρεσιών κατασκοπείας και αντικατασκοπείας του Ισραήλ, να τελειώσουν το κίνδυνο από το Ιράν.
Του Ιράν που δεν μπορεί να στηριχθεί πλέον ακόμη και σε φίλα προσκείμενες χώρες και τρομοκρατικές οργανώσεις.
- στη Ρωσία απασχολημένη με την Ουκρανία
- στους Χούθι της Υεμένης που σε όποιο αντάρτικο στη θάλασσα αποτελούν εύκολο στόχο με αποτέλεσμα να εξολοθρευθούν από προσώπου Περσικού κόλπου και στενών Χορμούζ
- Στη Συρία που δεν είναι πιά αυτή που ήταν μέχρι πριν από λίγο καιρό
- στους Χεζμπολάχ του Λίβανου
- στη Χαμάς της Παλαιστίνης
Προσωπική άποψη είναι πως το Ιράν δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε στη Κίνα, με την οποία άλλωστε είναι μόνον εμπορικοί εταίροι. Μια χώρα που έχει να χάσει παρά να κερδίσει από τη σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν, και θα προτιμήσει να μείνει στο "απυρόβλητο".
Το πρώτο ερώτημα- τούτων δοθέντων- είναι αν το Ισραήλ μπορεί να φθάσει στην Τεχεράνη και με "χειρουργική ακρίβεια" να τελειώσει τον Αγιατολάχ Αλι Χαμενεϊ, που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ διαρκώς ογκούμενη.
Οι έγκυροι παρατηρητές, με δεδομένο το σχεδιασμό (εδώκαι μήνες) του κτυπήματος των πυρηνικών της Τεχεράνης, υποστηρίζουν πως μπορεί το επαναλάβουν με μαθηματική ακρίβεια εναντίον του ανώτατου ηγέτη του Ιράν.
Το μπορούν; Το άλλο ερώτημα είναι, το θέλουν;
Ισραηλινός αξιωματούχους-φυσικά ανώνυμα- υποστήριξε πως :οι υπηρεσίες ασφαλείας του Ισραήλ εξαπάτησαν κορυφαίους διοικητές της πολεμικής αεροπορίας του Ιράν για να συγκεντρωθούν σε καταφύγιο-στόχο και να τους εξουδετερώσουν.
Το τελευταίο μήνυμα από επίσημα χείλη υπουργού του Ισραήλ, είναι σαφές και ξεκάθαρο:
«Εάν ο Χαμενεΐ συνεχίσει να εκτοξεύει πυραύλους στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ, η Τεχεράνη θα καεί».
Η απάντηση της Τεχεράνης δεν ήταν ίσης βαρύτητας με εκείνη του Ισραήλ.
Από τους 150 βαλλιστικούς πυραύλους σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 70.
Το Ισραήλ από τη πλευρά του ανακοίνωσε πως :
στέφθηκαν με επιτυχία επιθέσεις του κατά συστημάτων αεράμυνας στην Τεχεράνη κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για να επιχειρούν ελεύθερα τα ισραηλινά μαχητικά στην πρωτεύουσα του Ιράν.
Στο χάρτη που ακολουθεί φαίνεται με το route 1 αυτό που εννοεί το Ισραήλ , έχοντας ταυτόχρονα δύο ακόμη Plan B και C (το route 2 και το route 3).Αν και όποτε χρειασθεί. Η Ισραηλινή αεροπορία το έχει αποδείξει επανειλημμένα.
Πώς απειλεί -μέχρι ώρας- το Ιράν; Σκεπτόμενο να κλείσει τα στενά του Ορμούζ απ' όπου διακινείται πάνω από το 40% του πετρελαίου παγκοσμίως και πυροδοτώντας πετρελαϊκό κραχ; Θα το αφήσει η Δύση να γίνει;;;
* George L. Nikolopoulos- Journalist, e-mail: