Οι «μέρες κρασιού και λουλουδιών» συνεχίζονταν, με αποκορύφωση την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 1975, ημέρα που πρωτοκυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία η “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”. Ο Αλ. Φιλιππόπουλος σκέφτηκε να μπει δυναμικά στην αγορά της Κυριακής - που τη νέμονταν έως τότε τα πρωινά φύλλα -, με έβδομο φύλλο μιας απογευματινής εφημερίδας με παραλλαγμένο διακριτό τίτλο. Και το κατόρθωσε.
Επικεφαλής της έκδοσης ο Ερμόλαος Παπαταξιάρχης- αριστερά, διευθυντικό στέλεχος πολλών εντύπων, που αυτοδίκαια έγινε και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής. Η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα στελεχώθηκε από εργαζόμενους στην “Ε”, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, ως επί της ύλης. Ωστόσο, στο τέλος του χρόνου παραιτήθηκα από το κυριακάτικο· δεν άντεξα να εργάζομαι επτά μερόνυχτα τη βδομάδα.
Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ”Ελευθεροτυπία” – ιδιοκτησίας Φιλιππόπουλου – με πανηγυρισμούς για την εφημερίδα, που ήδη χρησιμοποιούσε τον τίτλο του.
Κύριο θέμα του περιοδικού, άρθρο του Χρήστου Θεοχαράτου (δεξιά) με τίτλο «Το πείραμα της ”Ελευθεροτυπίας” και τα μοιραία ερωτήματα». Ήταν και το θέμα του εξωφύλλου, χαρακτηρίζοντας το «πείραμα» ως «πυξίδα του Τύπου».
Ο αρθρογράφος, διατύπωνε τη ρητορική ερώτηση: Τί ήταν εκείνο που ώθησε «φτασμένους» δημοσιογράφους να εγκαταλείψουν έτοιμες και αρκετά προσοδοφόρες εργασίες και να αποδυθούν στο πείραμα της “Ελευθεροτυπίας”: Ή, διαφορετικά: Γιατί άπετόλμησαν το «άλμα στο κενό» -κατά την έκφραση εκείνων που έβλεπαν με χαιρεκακία το πείραμα; Ποιες διεργασίες είχαν γεμίσει το ποτήρι της αποστροφής προς τον Τύπο-Επιχείρηση. Μπορεί να πιάσει το πείραμα;
Και απαντούσε: Όντως, είναι δυσχερές έργο. H μέχρι σήμερα επιτυχία του αποτελεί μόνο μία ένδειξη· δεν αποδεικνύει τίποτε. Διότι για να πιάσει το πείραμα πρέπει να συνεργαστούν πάνω σε πλατιά δημοκρατική πλατφόρμα οι ενδογενείς του πειράματος παράγοντες και οι εξωγενείς. Ομολογουμένως η δυσκολία είναι μεγάλη διότι οφείλουν να συνυπάρξουν η δημοκρατία στις ιδέες με την δημοκρατία στην «Επιχείρηση». Οι Εκδότες και οι δημοσιογράφοι της “Ε” βρήκαν μία φόρμουλα δημοκρατικής συνεργασίας. Τόσο στον συντακτικό όσο και στον οικονομικό τομέα. Και βαδίζουν ψηλαφητά - διδασκόμενοι από τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Και παρά τίς δυσχέρειες τού σοσιαλιστικού πειράματος, ενδογενώς το πείραμα βαίνει προς επιτυχία.
Κατέληγε, με το συμπέρασμα ότι υπό συνθήκες ομαλού κοινοβουλευτικού βίου θα είναι εξαιρετικά δυσχερές να πνιγεί το πείραμα της “Ε”. Ακόμη και εκείνοι που το εχθρεύονται, ακόμη κι εκείνοι που τους έγινε εφιάλτης, θα δυσκολευτούν να πάρουν αναφανδόν θέση εναντίον του. Η κρίσιμη ώρα του - η ώρα που θα σημάνει ένας συναγερμός στο χώρο – θα είναι η ώρα της πρώτης διανομής των κερδών, επισήμαινε.
Μάντης κακών, όπως αποδείχτηκε. Χρησιμοποιώντας τη λέξη «αποκορύφωση» στην πρώτη αράδα του κειμένου κυριολεκτώ, αφού αμέσως μετά ξεκίνησε η κάτω βόλτα, τουλάχιστον σε ό,τι το κλίμα και τις σχέσεις εκδοτών και διευθυντή. Και η «εφημερίδα των συντακτών» έγινε η εφημερίδα των ιδιοκτητών, όπως θα δούμε στην επόμενη ανάρτηση. Ολόκληρο το 4σέλιδο άρθρο, στις φωτογραφισμένες σελίδες που ακολουθούν:
